මේ වන් දුරක් ආවේ තුරුලේ එල්ලී
ප්‍රාණය ලෙසිනි රැක ගත්තේ කිරිල්ලී
සිහින ලොවෙන් මිදුනද දැන් සමනල්ලී
කොතැන ගියේ අපෙ සුරතලි ඉගිල්ලී

මෙපමණ කලක් නොදැන සිටියේ ඔබගෙ උපා
මාපිය දෙදෙන රවටා ඔබ සෙනෙහෙ පපා
දැහැමි සිතින් සිප ගත්තේ අපගෙ දෙපා
පපුවට ගින්දරක් දෙන්නද කොමළ පපා

පැතු ලෙසම රස මසවුළු ලැබෙනවද?
පෙම්බර වදන් අහලා හිත පිරෙනවද?
මෙතුවක් වින්ද සැප සම්පත් අමතකද?
අප ගැන මතක අමතක කර දැමුවාද?

මල් මල් ගවුම තනිවී ඇත යහන මත
පොත් පත් දකින විට වාවනු බැරිය සිත
පොඩි දැරිවියකි තාමත් සියුමැලිය ගත
පතිනියක් වීද නොදැනම අසම්මත

විසකුරු සපුන් සිටිනා බව නොකීවෙද?
මව් පිය වදන් මුසා දෙසතැයි සිතුවාද?
මහමෙර තරම් ළෙන්ගතු බව නොදනීද?
මැවු සුර පුරය නොදැනීම අද අළුවීද?

ඔහු තව හිතක නතර වූ බව දනී ද?
සුරලොව එපා වී ඔබ අද තනි වී ද?
නොබිඳෙන සෙනෙහෙ දැන් මතකෙට එනවාද?
දැන්වත් කැදැල්ලට එන්නට නොසිතේද?

 

මව්පියන් හැර ගිය දියණියක පිළිබඳ ළතැවෙන මවකගේ වේදනාව අපුරු ජීවන අත්දැකීමක් බවට පත්කිරීමට කිවිඳිය සමත්වන්නීය. ජනකවි ආකෘතිය කවියේ අත්දැකීම හා මනාව බැඳේ. යසෝදරාවත කවියක් මතකයට නැඟේ.