කහ කිමෝනා ගවුම හැඳි නුඹ
අවන්හල තුළ ගියද ඔබ මොබ
දුටුවා මා නෙත ඔබව මුල් දින
සිතැඟි බැදුණා දිගැසි නෙත් අග

ඔබද මා සිත බැඳුණු පෙම් හද
නැතිදු කිසි ඉඩ තවත් එකෙකුට
නමුදු කොරිකෝ නුඹේ හඬ මට
අමුතු දේ නොව එදින ඒ බස

සොබා දහමට නොවන අවනත
කිසිත් නැති වූ ලෝ තලය මත
ලගින්නට හැකි මුත් දෙසිත තුළ
නොහැඟුණිය අප අපේ නොම බව...

එකම අහසක එක සඳක් යට
සිටින්නාමුත් හිමි නොවේ අප
සතුට සැනසුම ලියා එව්වද
පුළුවනිද පද ලිහා ගැනුමට...

කමබොචි සොහොනට - සකුරා මල් වට
සරන නුඹේ සිත - නොතලමි කිසිදින
නුඹට අවැසි මල - ලැබුමට යම් දින
පතනෙමි සුබසිරි - කොරිකො සං ට මම

සඳ දිය දහරා ගලාවි
සඳලුතලයට වී සිටිමි
දැක ගන්නට සඳ සිනහව
සදලුතලයට වී බලා සිටිමි
පෙර දිනක දුටු සඳකුමර සිනහව
දැකුමට මා සිත පෙලුවද,
එන්නට යළි යළිත් සඳලුතලයට
නොහැකි වුණේ කිම් දෝ‘යි
මම ද නොදනිමි...
පැතුම් මල් දෝතින් දරා
මම,
පැමිණියෙමි අද සඳලු තලයට
සඳ සිනහව දැකුමට
නොසන්සුන් මා සිත,
අහෝ!
ඇයි අමතක කරවූයේ මට
අද අමාවක දිනක් බව...