නවතන්නෙ කොහොමදැයි කඳුළු කැට වැටෙනවා
 දූ මැණික පෝරුවේ අතැඟිලිත් බඳිනවා
 කිරි නොවූ සෙනෙහසක් දහදියෙන් ගලනවා
 මහ මෙරක් වන් සෙනෙහෙ අද දෙකට බෙදෙනවා
 
 නිම නොවූ සිනා වැල් හද දෙබෑ කරනවා
 රන්තෙත පණ මගේ උරුමකම් ලියනවා
 බදාගෙන වැළපෙන්න හිතත් බල කරනවා
 දූ මැණික මා දමා නොයන බව දන්නවා
 
 වාවන්න බැරි තැනදි හද රිදුම් ගෙනෙනවා
 සෙනෙහෙ ගඟ අෂ්ටකම වදන් කර කියනවා
 ඉවසන්නෙ කොහොමදැයි මගෙ මැණික අඬනවා
 නාඬන්න දූ මැණික අප්පච්චි ඉන්නවා
 

  
 තම දියණිය විවාපත්වන මොහොතේ පියකුගේ හද උපන් දුක සතුට මුසු සංවේදනා කවියට නගන්නී පාසල් සිසුවියකවිම මෙහි විශේෂත්වයයි. පිය සෙනෙහස දෙස දයාවෙන් බැලූ අපූර්ව නිර්මාණයකි.

 
 කාලයේ වැලි තලාවක් යට
 රළ වැදී මැකෙනා වෙරළ ඉම
 තුරු සිරස මල් පැහැය ගන්වන
 බොඳව ගිය පෙම් රහස් ඇසුණිද
 
 විහඟ ගී බිඟු නාද රැව් දෙන
 වන උයන්වල මිහිරි තනු මැද
 ලොවට නෑසී ස්වර බිඳී ගිය
 හද වණක දුක් රාව නැඟුණිද
 
 සෙනෙහෙ ගංගා පතා සයුරම
 ගලා ගිරිහෙල් මැදින් දිරියෙන
 අහිමි ඉරණම දරා කඳුපෙළ
 විරහ දුක් කඳ තනිව වින්දද
 
 පෙළා සිත් ආතුරව වැලපී
 නෙළු මල් අතු අගින් ගිළිහී
 සසර මඟ නැවතුමට හිත ගිය
 විනිවිදින සිත් පහන් නොවුණිද