සරතැස මඟහැර
දූවිලි නගරයෙ
විඳිනට සිසිලස
ආවෙමි ගම වෙත
එකට අකුරු කළ
සජ්ජන පොඩිනම
දුටුවේ නැහැ
කලෙකින් මම....
සොඳුරු ගිමන්හල
ගමේ පන්සල....

මඳ සුළඟට හැපි හැපි
පුසුඹට මල් පිපි
වතුසුදු - අරලිය
අතු සිඳ බිඳ දා
වැට ඉනි මෙනි අද
සියුමැලි වැලිකැට
පෑගුනෙ නැහැ
මගෙ නිරුවත් දෙපයට
බෝ මළුවේ වට...

අතුරු සිදුරු නැති
සිමෙන්ති ගල්කැට
හාදු දිදී බිම
සැතැපීලා ඇත
මල්ඵල නොදරන
තල්ගස් පෙළ - මට
සිහිගන්වයි - වලගය
සතකුගේ සටකපට

‘ලෝකය‘ හෙමිහිට
ඇවිදිං ගම පසුකොට
‘පුදබිම‘ ඇතුළට
අවට බැලූසඳ
අඩවන් දෑසින්

හිනැහෙනු දුටුවෙමි
සනරාමර සමිඳ
‘සජ්ජන පොඩිනම‘
නොදිටිමි මම
අද ඒ පුදබිම
පොඩි කඳුළක නෙත
දැනුණා අග - නෙත



 

පෙරදා ගමේ පන්සලට පැමිණි කල කතානායිකාවට දැනුණු සුවය අද ඇයට නොදැනේ. පන්සලෙහි වෙනස දැනී ඈ දුකට පත්වන බව අපූරුවට කියා ඇත.
 

 
 පුංචි පුංචි මල් පිපුණා අපි ඇවිදු මාවතේ
 සමනළයින් පැණි බොන්නට ආව ගියා මාවතේ
 අපිත් එක්ක සන්තෝසෙන් කතා කරපු සමනළයෝ
 අද හඬාවි මාත් එක්ක නුඹ නෑ මේ මාවතේ
 
 සිරිපොද වැසි ආවා අපිත් එක්ක ඇවිද යන්න
 සීතල සුළඟ අපට කවි කීවා අහං ඉන්න
 ගස් වැල් නෙත් පියාන සිනාසුනේ අපට හොරෙන්
 අද ඒ සියලු සැම වැළපෙනවා නුඹේ නමින්
 
 දෑත එකට පැටලීලා හැම මුකුළු කරයි හොර රහසේ
 දඟලන සමනළයින් මුවා වුණේ ආදරයෙන්
 ඔබේ මුවේ සුවඳ හාදු සලකුණු ඇත මගේ දෙතොලේ
 දෙපා එකට තබමින් අපි පියවර මැන්නේ එලෙසේ
 
 ඔබේ සුවඳ ඉගිලීලා ඇත දැන් මා තනිවීලා
 හසරැල් සුළඟේ හැමුවා මා හට සරදම් කරලා
 මතකය පමණක් අද පාරේ ඉතිරිවෙලා
 ඉකි බිඳ බිඳ හැඬුවා අපි වෙන් වී ගිය බව අහලා