නිවස තුළම හිටියා කියල හිතවත්කම් අමතක නෑ
 හිතවත්කම් එදා වගෙමයි ඒ වචනයෙ බොරුවක් නෑ
 පාසල් පාරේ මඟ ගැන තිබ්බ ලකුණු අමතක නෑ
 කොරෝනා හින්දා විදුමව් තුරුලෙ ඉන්න විදියක් නෑ
 
 මඟ තොටේදි අඳුනන අය දැක්ක කියල හිනාව බෑ
 වෙනද වගේ ළඟට ගිහින් සුව දුක් විමසන්නත් බෑ
 එදා වේල හොයන් කාපු අසරණ අය නැත්තෙත් නෑ
 දුරින් ඉඳල පිහිට වෙනව අහක බලන් යන්නෙත් නෑ
 
 සිග්නල් නෑ වැහැපු දාට පංති ඉන්න විදියක් නෑ
 අහන් ඉඳල ඔළු වැනුවට මතක හිටින දේකුත් නෑ
 මේ කොරෝනා ඉවර වෙන්න පඬුරු ගන්න දෙවියොත් නෑ
 පරිස්සමට ගෙදර ඉම්මු වෙන කරන්න දේකුත් නෑ
 

 

 
 ජීවිතේ කවියක් වුණේ පුත
 සුව පහසු ඇති තැන්වලයි
 මීවිතේ ලෙස හැඳින් වුවත්
 අනෝරා දුක් මහ ගොඩයි
 
 මාවතේ යන මිනිස් ජීවිත
 සෙව්වෙ කඳුළක රසයමයි
 පා වෙතේ් සී මැදුරු තුළ උන්
 අපේ ජීවිත උන් ළඟයි
 
 ගැට ගසා ගනු රිසි නිසා පණ
 තරගයක මිනිසා යෙදී
 වැට ගසා ඇත බණ පොතේ ඇති
 දම් අමාවෙන් මිදී
 
 කැට තියා මම දෙයක් පවසමි
 මෙලෙස වේ යයි නුදුරෙදී
 සට කපටකම් පෙළපොතින් හෝ
 ඉගෙනුමට ඇත මග යෙදී
 
 ගසක තුත්තිරි උසට ජීවිත
 හැඩ ගැහෙන මේ කාලයේ
 දසක ගණනක පරිහාණි හිත
 එල්ලා ගනිමින් බස්රියේ
 
 කුසක වටිනා කමක් නොදකින
 මිනිස් කැළ යති යන වාලයේ
 දොහක කිසිවක් නොසිතන්න
 මේ කලියුගේ මගෙ දෝණියේ