වාරු දුන් මහා කඳ දිරාපත් වූ කලෙක
සෙවණ දුන් විසල් අතු වසා සිටියත් කුමට
දරුවො නම් තරු කැළට හිරුත් සඳු නැති කලෙක
යස ඉසුරු මහ මෙරක් ළඟ තිබුණමුත් කුමට

එකම මව් කුස ඉපිද එකම සෙනෙහස වින්ද
සහෝදර සෙනෙහසට තවත් මායිම් කුමට
එකම රුහිරයෙන් ඇති දැඩි වෙවී සැප වින්ද
සොයුරු පෙම දුර ගිහින් යළිත් නොබැඳෙන ලෙසට

ලොබ බැන්ද මුත් ඉසුරු ළඟම නොරැඳෙන කලෙක
අස්ථිර වූ දිවි මගේ තවත් ආශා කුමට
යස ඉසුරු අහිමි වී තනිව හිඳිනා කලෙක
ළඟ හිඳින සොයුරු පෙම හැරා සරණක් කුමට

මුකුලිත පියුම් යළි විකසිත නොවන බව
විහිදුණු සුවඳ දසතම පවතිනා බව
ශේෂව ඇත්තෙ ඒ ඔබෙ ගුණ සුවඳ බව
දනිමි යළිත් කිසිදින ඔබ නොඑන බව

අඳුරේ දිළුණා ආලෝකය පහව ගියා
පහනේ තිරය ඉතිරිව තෙල් සිඳී ගියා
රුදු සුළඟදි ද දැල්වුණු පහනකිය ඔයා
සිතුණා මෙමට සැමදේ අස්තිරය කියා

ජීවන විලට ඔබ පිපි නෙළුමක් වීය
ගිම්හානයට සිහිළැල් සුළඟක් වීය
ගනඳුරු අහස එළිකළ තරුවක් වීය
බාධක බිඳ ගැලූ ගංගාවක් වීය

ප්‍රියයන් වෙතින් වෙන්වන බැව් දැන ගතිමු
යළි එක්වරක් පමණක් අපි මුණ ගැසෙමු
බුදුහිමි දෙසූ සදහම් මඟ ගමන් ගමු
බව දුක නසා සසරින් අපි එතෙර වෙමු