තරු වහං වුණු රෑට සීතල
හෙමි හෙමින් දොර අඬන සද්දෙට
අම්මෙ නුඹ මං නිදියි හිතුවට
හිටියෙ හැම දා ඇහැරිලා

තාත්තෙකු නැති වහලයක් යට
පිරිමි පුළුටක් දැක්කෙ නැතිවට
රෑට ඇඳ කිරි කිරිය ඇහුණ ම
ඉරුණු පැදුරෙ ම ගල් වුණා

පාඩුවේ මඟ තොට යනෙන විට
කපපු පළුව‘යි උන් කියන කොට
දෙතොලෙ නලියන කටුක සරදම
මගේ නෙත් මත ලියැවුණා

තහනමේ පල රසින් සැනහෙන
රඟන මොනරුන් ළගින තැන්වල
ලාපු බිජුවට සෙනෙහසක් නැති
කුරුල්ලෙකු මට සිහි වුණා

ගහේ කටු උල් කරනු කුමට ද
සැවොම පැතුවේ හිතින් මොනවද
සයුරු රළ වෙරළේ හැපෙන ලෙස
මමත් නුඹ ළඟ වැලපුණා
 

මවකගේ රහස් ජීවිතය දන්නා දියණියක සිත මතුවන සංකීර්ණ වරදකාරී හැඟුම් නිරූපණය කෙරෙන නිර්මාණයකි. 'කෝපි රහට කවියක්' කෘතියෙනි.

පුංචි සන්දියේ උකුලට ගෙන ඔබ
අම්මා එනතුරු මා නැළවූ සැටි
තාමත් මතකයි අත්තම්මේ ඔබ
කවට කමින් සැනසූ තාලේ
උත්සව කාලය ළඟ ළඟ එනවිට
සැරසිලි කළ හැටි ඔබගේ දෑතින්
තාමත් මතකයි අත්තම්මේ ඔබ
කැවිලි පෙවිලි සැකසූ තාලේ
කාලය ගෙවිලා අපි ලොකු වීලා
දුරස් වුණත් ඔබගෙන් ටික කලකට
තාමත් මතකයි අත්තම්මේ ඔබ
එන මඟ බලාන උන් තාලේ
අත් පා දුබලව ඇස් නොපෙනී ඔබ
රෝද පුටුවට ම සීමා වූ දින
තාමත් මකයි අත්තම්මේ ඔබ
නන් දෙඩවූ හැටි ඒ කාලේ
සිතා ගන්න බැරි විලසින් දවසක
සිහිය විකල් වී මුව ගොළු වී
මතකය රඳවයි අත්තම්මේ යළි
නොඑන ගමන් ඔබ ගිය තාලේ