සෘතුවෙන් සෘතුව
දරාගෙන මල් ඵල ද
දලු කොළ ද
ඉපල් වී ගිය දර ඉති ද
වරින් වර එන
ඉඩෝරය මැද
මුදුන් මුල රැක
දරාගත්තා සෑම සෘතුවක්ම
වසන්තය එන බව දැන
දනිමි නැවතත් එන බව
ඉඩෝරය...
ඒත් එදිනට තබා යමි
මා පුතුට හෙට ගැන
ලස්සන සිහිනයක් නොවන පැතුමක්
පල දරන්නට සවි වූ නොවූ
හැම දලුවකම සාරය
මේ පසට පස්වන බව දැන
එක් විය යුතුය රැකුමට
මේ විසල් වනස්පති
කවි ලිවීම බොහෝ වෙහෙසකර කටයුත්තකි. නිරන්තර අභ්‍යාසය කාව්‍යකරණයේ සුසැදි ලක්ෂණයක් වෙයි. එකී ගුණයෙන් සමත් නොවන ඒවා කවි ලෙස සැලකිය නොහැකි වේ. කාව්‍ය ගුණය සමත්වීම ම කවියක ප්‍රබල ගුණාංගයයි. එවැනි කවියක් ලෙස සෘතුවෙන් ඍතුව කවිය හඳුනා ගැනීමට හැකි වේ. කිවිඳිය කාව්‍ය අත්දැකීම ලෙස යොදා ගන්නේ අපූරු අත්දැකීමකි.
අනාගතයේ දවසක මේ මිහිකත මත වෘක්ෂයන් රැක ගත යුතු බව අපූරු ආකාරයෙන් කියයි.
කවියේ මතුපිට අර්ථය තුළ ධ්වනිතාර්ථවන්නා වූ අර්ථ ගැන්වීමට වඩා විශාල අර්ථයක් ව්‍යංගාර්ථවත් ලෙස කවිය තුළ ඉදිරිපත් වී තිබේ.
" ඉපල් වී ගිය දර ඉතිද
වරින් වර එන
ඉඩෝරය මැද
මුදුන් මුල රැක
දරාගත්තා සෑම ඍතුවක්ම
වසන්තය එන බව දැන "
මතුපිට අර්ථය ඉක්මවා යන බහු කලාපික අර්ථ ජනනය කිරීමට කිවිඳිය ප්‍රබල ලෙස සමත් වී තිබේ. ජීවිතයේ සාංදෘෂ්ටික දෘෂ්ටියෙන් කිවිඳිය දකින්නේ ජය හා පරාජයයි. ලැබීම් හා නොලැබීම්ය. ඉඩෝරයක් වසන්තයක් කවියා වචන දෙකකින් දක්වමින් පුළුල් අර්ථයක් කවිය තුළ ජනනය කිරීමට සමත් වේ.
ඉතාම සරල වචන කවිය තුළ භාවිතා කරමින් භාවිත ගුණය ඉක්මවා සෞන්දර්යාත්මක ප්‍රතිපාර්ශ්වය ඉහළ නැංවීමට කවිය තුළ සමත් වන්නේ භාෂා භාවිතය හරහාය.
නිදසුන් ලෙස “හැම දලුවකම සාරය මේ පසට පස්වන බව දැන” දැක්විය හැකිය.
බෞද්ධ දර්ශනයේ යථාව වන්නේද අනිත්‍යයයි. සියලු වස්තුන්ගේ අනිත්‍යභාවය හරහා ද විශාල ජීවන දෘෂ්ටියක් සඳහන් කිරීමට කවිය තුළ සමත් වී තිබේ. එහි හැරවුම් ලක්ෂය බවට පත් වන්නේ අනාගතයයි. අනාගත පුතුට වනස්පතිය රැකගත යුතු බව කවියේ දෘෂ්ටිමය ඉලක්කය බවට පත්ව තිබේ. එබැවින්ම එය අපූරු කවියක් බවට පත් වේ. අභ්‍යාසකරණයෙන් මුවහත් වන වචනය කවියට ආලෝකයක් ගෙන දෙන්නේ මෘදු ලෙසය.
සම්මත ආකෘතියෙන් ම කවිය මුදවාලන අතර නිසඳැස් සම්ප්‍රදාය කවියේ නිරුත්සාහක උත්සාහ කිරීම් ගලා යාමට බාධාවක් වී නැත. එය බාධාවකින් තොරව වැඩෙන වනය වැනිය.
කිවිඳියට තව තවත් කවි ලිවීමට දිරිය පතමි.
